~ ~ ΑΓΡΥΠΝΙΑ ~ ~~ ~ OΣΟΙ ΑΠΟ ΣΑΣ... ~ ~

~ ~ ΑΓΡΥΠΝΙΑ ~ ~ Απόψε ο δρόμος όλος μυρίζει πετρέλαιο κι όμως, κάπου στον κόσμο εσύ κοιμάσαι μ’ άρωμα γιασεμιών στ’ αυτιά σου και μυρμήγκια στα παράθυρα. Η φωνή σου διάστικτη απ’ άστρα που αναβλύζει μέσα μου συντριβάνια χαράς κοιμάται κι αυτή στο πλάι σου. Το ίδιο η τρικυμία των χεριών σου σ’ ώρες αγάπης. Ξεχωρίζει πάντα αυτή η μυρωδιά του πετρελαίου στο δρόμο. Το τετράγωνο στο παράθυρο διάστικτο απ’ άστρα. Μ. Γραμματικού

~ ~ ΕΝΑ ΜΑΧΑΙΡΙ ~ ~ Απάνω μου έχω πάντοτε στη ζώνη μου σφιγμένο ένα μικρό αφρικανικόν ατσάλινο μαχαίρι - όπως αυτά που συνηθούν και παίζουν οι αραπάδες - που από ένα γέρον έμπορο τ' αγόρασα στ' Αλγέρι. Θυμάμαι, ως τώρα να 'τανε, το γέρο παλαιοπώλη, όπου έμοιαζε με μιαν παλιάν ελαιογραφία του Γκόγια, ορθόν πλάι σε μακριά σπαθιά και σε στολές σχισμένες, να λέει με μια βραχνή φωνή τα παρακάτου λόγια : "Ετούτο το μαχαίρι, εδώ, που θέλεις ν' αγοράσεις με ιστορίες αλλόκοτες ο θρύλος το 'χει ζώσει, κι' όλοι το ξέρουν, πως αυτοί που κάποια φορά το'χαν, καθένας κάποιον άνθρωπο δικό του έχει σκοτώσει. Ο Δόν Μπαζίλιο σκότωσε μ' αυτό τη Δόνα Τζούλια, την όμορφη γυναίκα του, γιατί τον απατούσε. Ο Κόντε Αντόνιο, μια βραδιά, το δύστυχο αδερφό του με το μαχαίρι τούτο εδώ κρυφά δολοφονούσε. 'Ενας Αράπης τη μικρή ερωμένη του από ζήλεια και κάποιος ναύτης Ιταλός ένα Γραικό λοστρόμο. Χέρι με χέρι ξέπεσε και στα δικά μου χέρια. Πολλά έχουν δει τα μάτια μου, μ' αυτό μου φέρνει τρόμο. Σκύψε και δες το, μι' άγκυρα κι' ένα οικόσημο έχει, είν' αλαφρύ, για πιάσε το δεν πάει ούτε ένα κουάρτο, μα εγώ θα σε συμβούλευα κάτι άλλο ν' αγοράσεις". - Πόσο έχει ; - Μόνο φράγκα εφτά. Αφου το θέλεις, πάρτο. 'Ενα στιλέτο έχω μικρό στη ζώνη μου σφιγμένο, που ιδιοτροπία μ' έκαμε και το 'καμα δικό μου, κι' αφού κανένα δε μισώ στον κόσμο, να σκοτώσω, φοβάμαι μη καμιά φορά το στρέψω στον εαυτό μου ... Νίκος Καββαδίας

~ ~ OΣΟΙ ΑΠΟ ΣΑΣ... ~ ~ Όσοι από σας ανά την υφήλιο πεινάτε, - και δεν είστε λίγοι, όσο πάτε και πληθαίνετε – ν ανοίγετε τις ομπρέλες σας, για να μην φαίνονται τα πεταμένα μήλα στα σκελετωμένα πρόσωπά σας και να μασάτε τη μαριχουάνα, που σας διοχετεύουνε για να το ξεχνάτε. Όσοι πάλι διψάτε, να κλείνετε τις ομπρέλες σας, για να δροσίζουνε τα χείλη σας οι στάλες της βροχής. Νερό για σας δεν υπάρχει. Το υδραγωγείο της Δήλου έχει από καιρό αχρηστευθεί. Οι συνέπειες της δίψας είναι γνωστές. . . Ας ευχηθούμε λοιπόν να βρέξει. . . Είπα να βρέξει. . . Στην περίπτωση όμως που πολυβρέξει, βλέπω τα νερά να σας τραβάνε απ τα μαλλιά και να σας πηγαίνουν στη θάλασσα. Θέλει προσοχή αυτή η ευχή. . . Αν άλλοι πάλι νιώθετε την ερημιά σαν κεφάλι δεντρογαλιάς σφηνωμένο στο λαρύγγι σας, να βγαίνετε στους πολυσύχναστους δρόμους την ώρα του συνωστισμού, για να σας σπρώχνουνε με τους αγκώνες τους οι βιαστικοί περαστικοί. Έχω τη γνώμη πως αυτό σας φτάνει. . . Σας δίνεται η ευκαιρία να πείτε μέσα σας : υπάρχω. Θα ήταν τολμηρό, αν σας συμβούλευα να τυλίγατε τα χέρια σας γύρω απ το λαιμό αυτού του αδιάφορου περαστικού και να του λέγατε «προχώρει, αδελφέ μου, προχώρει. . .» Δεν ξέρει κανείς, μια τέτοια κίνησή σας πως θα μπορούσε να την εκλάβει αυτό το περιωπής καγκουρό. Όπως πάλι υπάρχουν φορές που αισθάνεστε να σας διαπερνάνε ρίγη από κάποια αόρατη απειλή που αιωρείται πάνω απ τα κεφάλια σας σα γιρλάντα από σαρκοβόρες καμέλιες. Μην πανικοβάλλεστε, δεν είναι τίποτα. . . Είναι το βασικό διακοσμητικό στοιχείο της ζωής! Όπως πάλι άλλες φορές πολλοί από σας τις άγριες νύχτες του χειμώνα τρομάζετε, που ακούτε τα σφυρίγματα τ ανέμου ή το βογκητό της θάλασσας, όπως χτυπιέται στα βράχια, γιατί σας κάνει να νομίζετε πως βρήκε την ώρα η ανθρωπότητα να κολλήσει το στόμα της στ αυτί σας, για να εξιστορήσει τα βάσανά της. Δε νομίζω πως υπάρχει λόγος να ταραζόσαστε τόσο πολύ. . . Αρκεί ν αναλογιστείτε τον αρμαδίλλο της δολιότητάς της και την σκολόπεντρα της ηλιθιότητάς της. . . Άλλο αν μου λέγατε πως ακούγατε μέσα στη νύχτα τα σπαρακτικό κλάμα παιδιού που εγκατέλειψαν στο δρόμο. Αυτό. . . είναι συγκλονιστικό. Όμως όσοι από σας παρασυρθείτε ποτέ και πιστέψετε στην ευαισθησία του συνανθρώπου σας, σας δίνω τούτη την συμβουλή Καλά θα κάνετε κοιτάζοντάς τον να λέτε μέσα σας τούτος εδώ μπροστά μου είναι δέντρο! Γιατί, αν σε στιγμή αγωνία σας ζητήσετε καταφύγιο κάτω απ τη φυλλωσιά του, τα κλωνιά του θα στραφούνε προς τα πάνω σαν την ομπρέλα που αναποδογυρίζει ο άνεμος, οπότε η ποθητή σκιά του γίνεται απρόσιτη και παγερή. Κι αν βλέπετε τα δάκρυά σας να σχηματίζουνε ρυάκι στου Ίνωπου την στενή κοίτη, ψάχνοντας για το δίκιο σας να μην σας διαφεύγει πως η δικαιοσύνη κρέμεται σκουλαρίκι στου αδιάντροπου ήλιου το κέρατα. Και τώρα όσοι από σας είστε ανήλικα παιδιά και τριγυρνάτε ολημερίς αδέσποτα στους δρόμους, είτε γιατί αυτοί που σας έφεραν στον κόσμο πέθαναν - κάτι που συμβαίνει συχνά - είτε γιατί σας εγκατέλειψαν οι ίδιοι οι γονείς σας - κάτι που συμβαίνει πιο συχνά - όταν έρχεται η ώρα που το σκοτάδι υποδαυλίζει το έγκλημα και την ακολασία, να κρυβόσαστε στους κάδους σκουπιδιών, αφού έχετε φάει μέσα από κει κάτω από το χαμόγελο της ημέρας ότι τρώγεται. . . κι έχετε φορέσει ότι φοριέται. Δεν παίζουνε τη νύχτα τα παιδιά. . . Είναι η ώρα, που βγαίνουν σεργιάνι τα στοιχειά. . . Όσοι από σας. . . όσοι από μας . . . Μια φέτα φεγγαριού αρμενίζει ξένοιαστη στο χάος του απείρου. Έλλη Νεζερίτη