Να ο δράκος, το φίδι, ο δαίμονας
Να και το ακόντιο στραμμένο στο σώμα
με μίσος και οργή και βάρος ανείπωτο να πέφτει
Το πόδι πάνω στην κεφαλή
να τσαλαπατά το θηρίο που ματώνει,
που σπαράζει, που ξεψυχά
Τώρα που μια φλόγα αρκεί να ανασάνει το στήθος
με πόσα δάκρυα να γυρέψω έλεος
από το αγέρι,
από τη βροχή,
από το χώμα,
από τον ουρανό,
όταν με μια εξομολόγηση
αποστείρωσα τη θάλασσα;
L.N.E
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου