κίνηση.

Τρέχει με το ποδήλατοσε
έναν γλιστερό δρόμο με το γκρίζο του να γυαλίζει καθώς εφάπτεται στα λάστιχα. κουνάει με νεύροτα πόδια κι έχει το ένα ακουστικό στα αυτί, γιατί αλλιώς δεν γίνεται να πάει πιο πέρα. Από τα αριστερά μια σειρά από δέντρα παράλληλη στη πορεία που διαγράφουν οι δυο ρόδες. Άλλα γυμνά και άλλα ακόμα ντυμένα. Θέλει να σταθεί να κοιτάξει μα αναγκάζεται και προσπερνάει ρίχνοντας στραβές κλεφτές ματιές. Έπειτα φωτεινοίκύκλοι. πίσω από τη δεντροσειρά γλιστρούν αυτοκίνητα και κυλούν στην αντίθετη κατεύθυνση πάντα παράλληλα.
ο αέρας χαιδεύει με πάθος τα μάγουλα και τις κορφές και τα δάχτυλα. Είναι που όταν τα ανθρωπάκια δεν έχουν τα αγγίγματα από εκείνους που επιθυμούν, τείνουν να τα επινοούν θυμωμένα. Και οι ρόδες του ποδηλάτου κάνουν κύκλους. Δυο περιοδικές ταυτόχρονες κινήσεις. Το βλέμμα σουζουμάρει στις ακτίνες που εξαφανίζονται και αναγεννιούνταιστη θολούρα. Το πλάνο αλλάζει. κοιτά στην πίσω ρόδα. Μακριά μαλλιά ανεμίζουν και το ποδήλατο χάνεται στο βάθος. Έπειτα από την άλλη οπτική γωνία, δείχνει ένα ζευγάρι μάτια σφιγμένα. Γυαλίζουν στο σκοτάδι. Η κάμερα αποτραβιέται μια στιγμή πριν κάνει την εμφάνισή του ένα δάκρυ.
Πάλι από τα πλάγια με θέα τις σκοτεινές πρασινάδες τραβάει προφίλ ώσπου η εικόνα θολώνει αργά – αργά μέχρι να σβήσει ολόκληρη..
(σαν άσκηση αισιοδοξίας χρωμάτισα και απομόνωσα τις λέξεις που μου δημιουργούν όμορφους συνειρμούς )