Τετάρτη 26 Φεβρουαρίου 2014

ΤΙΠΟΤΑ....

ΤΙΠΟΤΑ....


Όταν η ψυχή μου πιάνει πάτο,κάνει παρέα με το τίποτα.
Το αγαπάω το τίποτα.
Μου δίνει τη δυνατότητα να συναντήσω το ΟΛΑ και να γεμίσω ξανά.
Όταν κοιτάζω κατάματα τη λέξη τίποτα,αυτή την τρισύλλαβη λέξη,μπορώ να διακρίνω τρία γράμματα.
Το ολοστρόγγυλο όμικρον που το συνδέω με την οντότητα,την ολοκλήρωση.
Το καλοσχηματισμένο λάμδα,που μου δείχνει τη θάλασσα.
Και το ανυπέρβλητο άλφα,που είναι η αρχή,το ξεκίνημα.
Τρία γράμματα που έχουν τη δύναμη να φωτίζουν μέσα σε μια κενή τρισύλλαβη λέξη.
Τρία γράμματα που διεισδύουν στα μάτια μου και φτάνουν στη ψυχή μου,σαν αντιβίωση.
Γλυκαίνω σιγά σιγά,φεύγει το κενό,αρχίζει αίσθημα δίψας για ζωή,για όνειρα.
Άν αγάπησα το τίποτα,είναι γιατί με οδήγησε στο ΟΛΑ!

Παρασκευή 14 Φεβρουαρίου 2014

''Άγγιξέ με''

''Άγγιξέ με''

Σε ψάχνω πάλι
μάταια χάθηκα στις σκέψεις μου βαθιά.
Αυτό το βράδυ
πέρασε άδικα απάντηση καμιά.
Οι ώρες φεύγουν
πίσω ο χρόνος μας το ξέρω δεν γυρνά.
Μονάχα μένουν
οι αναμνήσεις μας αγάπη μου γλυκιά.
Άγγιξέ με στο σκοτάδι
έλα πάρε με, αγκαλιά..
Φίλησέ με αυτό το βράδυ, σαν παλιά.
Κράτησέ με, απ' το χέρι
έλα πάμε, πιο μακριά.
Πριν να γίνει τούτη η αγάπη, λησμονιά.
Σαν φύλο τρέμω
βράδιασε γρήγορα παλεύω να σωθώ.
Τρελά σε θέλω
άνεμος γίνομαι πλανιέμαι να σε δώ.
Δυο λόγια μόνο
πήρα απόφαση πως πρέπει να σου πω.
Να βρω το λόγο
πες μου εγώ γιατί ακόμα σ' αγαπώ.
Άγγιξέ με, στο σκοτάδι
έλα πάρε με, αγκαλιά.
Φίλησέ με αυτό το βράδυ, σαν παλιά.
Κράτησέ με, απ' το χέρι
έλα πάμε, πιο μακριά.
Πριν να γίνει τούτη η αγάπη, λησμονιά.
Άγγιξέ με, στο σκοτάδι
έλα πάρε με, αγκαλιά.
Σ' αγαπάω στο φωνάζω δυνατά..
Τρίτη 21 Αυγούστου 2012
Στίχοι: Μαρία Πεπικίδου
Σεβαστείτε τα πνευματικά δικαιώματα.
Σας ευχαριστώ.
By, toxotina73

Στην τεθλιμμένη οδό της αγάπης

Στην τεθλιμμένη οδό της αγάπης

Έχεις αγωνία τι θα πω
πολύ περισσότερη από εμένα.
 Πάλι με λέξεις συνωμοτώ
μην πάνε τα λόγια χαμένα.
Αναπάντεχες σκέψεις γυρίζουν
για να χάσει το δρόμο ο ειρμός.
Με χαμόγελα του ψιθυρίζουν
να ξεχάσει κι ο απλός λογισμός.
Η καρδιά μου τολμά να μιλήσει
κι ας μην έχει φωνή δυνατή.
Θέλοντας απλά να σου τονίσει
πως σ' αγαπάει χωρίς λογική.
Τη λευκή σελίδα θα καλύψει
μ' έντονη αντίδραση πάθους.
Προσπαθώντας με χτύπους να δείξει
καθεμία αιτία του λάθους.
Ακούραστη για εσένα χτυπάει
δίχως διάθεση καμιάς κριτικής.
Απόλυτο σεβασμό ζητάει
σαν μπει στο βυθό της σιωπής.
Ατέλειωτους κινδύνους περνάει
μ' ελάχιστη αναπνοή.
Στο πλάι σου παλμούς ξεκινάει
κι ορίζει ρυθμούς στη ζωή.
Βραδινή επίσκεψη πηγαίνει
μες στου μυαλού σου τη στράτα.
Μερόνυχτα παγιδευμένη
στα αινιγματικά σου μάτια.
Σε ανύποπτο χρόνο γυρεύει
 μια λάμψη μες στο μονοπάτι.
Του έρωτα τη φλόγα ανιχνεύει
στην τεθλιμμένη οδό της αγάπης.
Δεν μένει άλλο μέρος να ψάξει
τ' όνομά σου ψελλίζει με πόνο.
Δεν αντέχει μακριά σου φωνάζει
στη θαλπωρή σου κουρνιάζει με φόβο.
Των στεναγμών παγίδες να περάσει
μην ξυπνήσει με αισθήματα τρόμου.
Μην τυχόν δίχως λόγο και πάψει
κάθε ελπίδα σ' ετούτο τον κόσμο.


Ποίηση:Μαρία Πεπικίδου

Σεβαστείτε τα πνευματικά δικαιώματα.
Σας ευχαριστώ.


Poem by, toxotina73

Τρίτη, 30 Οκτωβρίου 2012

Όσο η ψυχή μου αντέχει

Όσο η ψυχή μου αντέχει

Πριν καιρό ένα ταξίδι
σου είχα υποσχεθεί.
Όμως δεν σ' ακολούθησα
ήμουν βλέπεις δειλή.
Στο συρτάρι του μυαλού
ήσουν κρυμμένος.
Στους χτύπους της καρδιάς
βαθιά χαμένος.
Έψαχνες την έξοδο
για να με συναντήσεις.
Με κυρίευσε τρόμος
ζητούσες εξηγήσεις.
Παραθέτω περιπλάνηση
πλησίασε κοντά.
Η ομίχλη θ' αραιώσει
θα χαθεί μετά.
Για τα όνειρά μας
νοσταλγία θα γεμίσεις.
Τις στιγμές μας
πάλι απόψε θα ζητήσεις.
Ο δικός μου ο κόσμος
της πνοής σου ο παλμός.
Ήλιος απεραντοσύνης
των ματιών σου το φως.
Πλάι στα βήματά σου
ο δρόμος της γαλήνης.
Της ψυχής μου τη γωνιά
μονάχα εσύ αγγίζεις.
Στο προσκύνημα του πάθους
στων χεριών σου την αφή.
Και τις πέντε μου αισθήσεις
τις κυριαρχείς εσύ.
Μες στα κύτταρα γεννιέται
της ζωής μου ο ανθός.
Ο προστάτης της αγάπης
είναι του έρωτα ο θεός.
Αποχρώσεις προσμονής
οι λέξεις που θα πω.
Όσο η ψυχή μου αντέχει
συντροφιά της θα 'χει..
Εσένα που αγαπώ..!!!
Παρασκευή, 11 Ιανουαρίου 2013
Ποίηση:Μαρία Πεπικίδου
Σεβαστείτε τα πνευματικά δικαιώματα.
Σας ευχαριστώ.
Poem by, toxotina73

Απόψε ήρθες

Απόψε ήρθες

Καρδιά μου ήρθες..
Γέμισες άρωμα
στην άδεια κάμαρά μου.
Έδωσες χρώματα
να ντύσω τα όνειρά μου.
Σαν ήλιος μπήκες..
Στον πόνο ήρθες..
Μέσα στα βλέφαρα
στη λάμψη των ματιών μου.
Έπειτα έπνιξες
στα χείλη το λυγμό μου.
Κοντά μου ήρθες..
Απόψε ήρθες..
Πάλι τα δάκρυα
ξεχείλισαν στα μάτια.
Πέρασαν κύματα
που μ' έκαναν κομμάτια.
Χιλιάδες νύχτες..
Απόψε ήρθες..
Κούρνιασα πλάι σου
με λύγισε το πάθος.
Νόμιζα άντεχα
μοιραίο ήταν λάθος.
Αν φταίω φύγε..
Μαζί μου είσαι..
Πάνω στα χέρια σου
αφήνω τη ζωή μου.
Πάρε τα όνειρα
που κρύβω στην ψυχή μου.
Αν θέλεις μείνε..
Στην σκέψη ήρθες..
Φλόγες μου άναψες
στης νύχτας το σκοτάδι.
Πήρα φωτιά ξανά
με καις αυτό το βράδυ.
Μα χώρια είσαι..
Απόψε ήρθες..
Πάλι τα δάκρυα
ξεχείλισαν στα μάτια.
Πέρασαν κύματα
που μ' έκαναν κομμάτια.
Χιλιάδες νύχτες..
Απόψε ήρθες..
Κούρνιασα πλάι σου
με λύγισε το πάθος.
Νόμιζα άντεχα
μοιραίο ήταν λάθος.
Αν φταίω φύγε,
αν φταίω φύγε!!!
Στίχοι: Μαρία Πεπικίδου
Δευτέρα, 20 Αυγούστου 2012
Σεβαστείτε τα πνευματικά δικαιώματα.
Σας ευχαριστώ.
by, toxotina73

Όνειρα, τυφλές ελπίδες

Όνειρα, τυφλές ελπίδες

_Πέντε το πρωί
μες στο σκοτεινό δωμάτιο.
Άψυχο κορμί
είμαι στο βυθό ναυάγιο.
Άδικη ζωή
κλέβεις ότι αγαπάω.
Που να είσαι εσύ
αναμνήσεις μας μετράω.
Πως πονάω..
''Όλα έρχονται και φεύγουν
και μακριά μας ταξιδεύουν.
Με την σκέψη πάντα μένουν
όσοι αγαπούν.
Όνειρα, τυφλές ελπίδες
της ζωής μας καταιγίδες.
Πάθη και αδυναμίες
θα εκτιμηθούν.''
_Ώρα σιωπηλή
πόσο πάλι θ' αντέξω.
Μου ζητά η ψυχή
μες στο χθες ξανά να τρέξω.
Έχεις πια χαθεί
είναι ο κόσμος γκρεμισμένος.
Μέρες να φανείς
να γυρίσεις περιμένω
Αναμένω...
''Όλα έρχονται και φεύγουν
και μακριά μας ταξιδεύουν.
Με την σκέψη πάντα μένουν
όσοι αγαπούν.''


Στίχοι: Μαρία Πεπικίδου

Παρασκευή 24 Αυγούστου 2012
By, toxotina73
Σεβαστείτε τα πνευματικά δικαιώματα.
Σας ευχαριστώ.

Γλυκιά Μορφή

Γλυκιά Μορφή




Το δρόμο της ζωής μου
γυρεύεις 
το χτύπο της καρδιάς μου
μπερδεύεις. 
Στα μάτια σου βαθιά 
σαν κοιτώ 
στο πέλαγός τους 
θέλω να χαθώ. 

Την όψη της ψυχής μου
μαθαίνεις 
συχνά στην κορυφή 
με πηγαίνεις.
Κοντά σου χέρι χέρι
σαν πετώ 
τα όρια του κόσμου 
συναντώ. 

Γλυκιά μορφή
κρατάς μια αγάπη τρυφερή.
Στο άγνωστο ψάχνουμε μαζί
περνώντας τα όρια της γης.
Γλυκιά πνοή
ξυπνάς μια φλέβα δυνατή.
Την σκέψη μου τυφλά οδηγείς
στην άλλη πλευρά της ζωής.

Της νύχτας μου τις ώρες
προσθέτεις 
στο φως του ονείρου 
μέσα τρέχεις. 
Πιστά την σκιά σου
ακολουθώ 
της αίσθησης τη μέθη
κυνηγώ.

Τις φλόγες στο πάθος μου
ανάβεις 
Την πνοή μου αργά 
κομματιάζεις. 
Του χρόνου χάνω πάλι 
τον παλμό 
Αγγίζοντας τον έβδομο 
ουρανό.

Γλυκιά μορφή
κρατάς μια αγάπη τρυφερή.
Το άγνωστο ψάχνουμε μαζί
περνώντας τα όρια της γης.
Γλυκιά πνοή
ξυπνάς μια φλέβα δυνατή.
Την σκέψη μου τυφλά οδηγείς
στην άλλη πλευρά της ζωής.

Γλυκιά μου Μορφή
είσαι ότι πιο όμορφο 
έχω στη ζωή..!!!

Στίχοι: Μαρία Πεπικίδου
Παρασκευή 17 Αυγούστου 2012

by, toxotina73

Στη δίνη των παθών

Στη δίνη των παθών

Τιμή μου να σε ανακαλύψω
που μ' άφησες να σε γνωρίσω.
Σε ξέρω πλέον πιο καλά
απ' τον καθένα.
Κι από εμένα.
Φώτισα κρυμμένες γωνιές
της ψυχής σου.
Ξεσκέπασα κομμάτια
της ζωής σου.
Ταξιδέψαμε ως την αυλή
του Παραδείσου.
Σε μια παράσταση ονειρική.
Πρωταγωνιστές Εγώ κι Εσύ.
Θεέ μου, τέτοιες στιγμές
δεν χορταίνεις να τις ζεις.
Είδαμε χρώματα του ονείρου.
Μες στον ωκεανό της μέθης.
Αγγίξαμε έναν αλλιώτικο ουρανό.
Φτάσαμε στην πύλη του φωτός.
Τρυπώσαμε στου πόθου την καρδιά.
Ξεχύθηκαν αρώματα ζεστά.
Σπάζοντας το φράγμα της μοναξιάς.
Βρήκαμε μονοπάτια μυστικά.
Η πορεία μας αποτυπώθηκε
στου ορίζοντα τον καμβά.
Μας φιλοξένησαν αστέρια λαμπερά.
Κι όλα έμοιαζαν μαγικά..
Όνειρα μεγάλα, όνειρα μικρά..
Πέρα απ' τα γήινα
πορεύτηκαν μακριά.
Έτσι χέρι χέρι
περάσαμε κι εμείς..
Τα όρια του σύμπαντος
τα σύνορα ζωής.
Πυράκτωσαν το σώμα μας
αισθήσεις της φωτιάς.
Υπέκυψαν αισθήματα
δύσβατα δυνατά.
Μπρος στην ασύγκριτη ομορφιά..
Στο απροσδιόριστο
χαμένοι και οι δυο.
Παρασυρμένοι
στη δίνη των παθών.
Γευτήκαμε νέκταρ της ηδονής.
Της πιο γλυκιάς υποταγής.
Απόλυτη συνύπαρξη
στ' απόκρυφα της νύχτας.
Παλίρροια
στου έρωτα τα δίχτυα.
Το αποκορύφωμα
στερνής επιθυμίας.
Να νιώσουμε ξανά
την ίδια τρικυμία.
Τόση αγάπη που εισπράττω
ευλογία τη θεωρώ.
Κάθε ανάσα & πνοή μου
για εκείνον που αγαπώ.
Την ανταποδίδω
με όλη μου την ψυχή.
Στον Άνθρωπο που πρόσμενα..
Ολόκληρη ζωή..!!!
ΥΓ.
Δως μου πίσω την καρδιά μου
πιο πολύ, να σ' αγαπώ.
Αν το θες κι άλλο να ζήσω
και διπλά, να σ' αγαπώ.
Σάββατο, 2 Φεβρουαρίου 2013
Ποίηση:Μαρία Πεπικίδου
Σεβαστείτε τα πνευματικά δικαιώματα.
Σας ευχαριστώ.
Poem by, toxotina73

Μην ξεχνάς

Μην ξεχνάς

Λυπάμαι μα το βλέπω
πως σε χάνω.
Κρατιέμαι
πια στη τρέλα μου
επάνω.
Σ' αφήνω να φύγεις
δίχως να σκεφτείς.
Το δάκρυ απόψε πνίγω
μην το δεις..
Προχώρα όμως πίσω
μην κοιτάξεις.
Τα λάθη παραπέρα
να πετάξεις.
Στο βούρκο η αγάπη μας
θα κυλιστεί.
Στο ψέμα δεν αντέχει
να ζει..
''Μην ξεχνάς
τα όνειρα που κάναμε
για μας..
Θα πονάς
τις ώρες σου τριγύρω
σαν σκορπάς..
Μην ξεχνάς
στο τέλος να το δεις
θα με ζητάς..
Θα πονάς
τα βράδια μ' ενοχές
σαν ξενυχτάς..
Κι εσύ θα πονάς.''
Η μέρα θα 'ρθει όλα
να τ' αλλάξει.
Κοντά μου γύρνα πίσω
πριν χαράξει.
Ο χρόνος θα κλείσει
μεγάλες πληγές.
Καρδιά μου άστα όλα
στο χθες..
Στίχοι: Μαρία Πεπικίδου
Σάββατο 18 Αυγούστου 2012
by, toxotina73

Έκσταση

Έκσταση

Μυριάδες μέσα μου οι λέξεις.
Αναρωτιέμαι πως αντέχεις.
Δεν φτάνει σίγουρα μια ζωή.
Ποτέ δεν θα 'ναι αρκετή..
Στης αγάπης την οδό ταξιδεύω.
Αποστάγματα του έρωτα μαζεύω.
Μια κατάθεση σκέψεων ν' αφήσω.
Των αισθήσεων το χείμαρρο να πνίξω..
Ένας στίχος μονάχος δεν μπορεί.
Στην όψη της αγάπης να σταθεί.
Στο χαρτί να μιλήσει..
Μια στιγμή υπαρκτή όμως αν ζει.
Βαθιά κι αν έχει εγκλωβιστεί.
Βέβαιο θα σ’ αγγίξει..
Ζητώντας το παραπάνω.
Στου πόθου τον ωκεανό.
Στην έκσταση της ποίησης.
Πλανιέμαι να το δω..
Πολλές ζωές πρέπει να ζήσω.
Ονειροδρόμια να χτίσω.
Απ' την αρχή να μ' ανακτήσω..
Την πιο μεγάλη έννοια να βρω.
Με όλα όσα θέλω να σου πω.
Πιο πάνω κι απ' το Σ' αγαπώ..
Στις στιγμές που ζήσαμε.
Στα όνειρα της ζωής.
Μέσα στην αποπλάνηση.
Στα λόγια της ψυχής..
Συναρμολογώντας ρήματα φτωχά.
Τα κορμιά ενώνω σε πλάνα τολμηρά.
Ξανά να σ' ακουμπήσω..
Σε κάθε μια στροφή σε διεκδικώ.
Παλεύοντας με κάθε στεναγμό.
Ωσότου να κερδίσω..
Στην κλίμακα των παλμών σε ψάχνω.
Προς μια κατεύθυνση οδεύω.
Γλυκό μου αμάρτημα του πάθους.
Μην αργείς, σε περιμένω..
Σ' επίγειους παραδείσους να με πας.
Έλα, αν μ' αγαπάς..!!!!
Πέμπτη, 21 Φεβρουαρίου 2013
Ποίηση:Μαρία Πεπικίδου
Σεβαστείτε τα πνευματικά δικαιώματα.
Σας ευχαριστώ.
Poem by, toxotina73

Ως το τέλος της ζωής

Ως το τέλος της ζωής

Άνοιξα τα βλέφαρα
την Άνοιξη να δω.
Βρήκα αυτό που έψαχνα
στα μάτια σου τα δυο.
Γλυκό ξενύχτι
με γεύσεις παραδείσου.
Δεμένη στη μοίρα
στα όνειρα της ζωής σου.
 
Ένιωσα την ανάσα μου
μαζί με την πνοή σου.
Ζω μέσα στο πέλαγος
τώρα της ηδονής σου.
Η όψη σου είναι αφορμή
για να υπάρχω.
Θέλω το φιλί σου
να πιω να ξεδιψάσω.
Ιστορία αγάπης
που ανατέλλεις κάθε αυγή.
Καλοκαίρια και Χειμώνες
στο παρόν μου ζεις.
Λάφυρο με κατέκτησες
μες στην αγκαλιά σου.
Μπλέχτηκα στο βάθος
στο νήμα της καρδιάς σου.
Να μου ζεστάνεις το κορμί
σε νύχτες παγωνιάς.
Ξεσήκωμα αισθήσεων
πάνω σου με φοράς.
Ο έρωτας και η λογική
στην σκέψη βασιλεύουν.
Πασχίζουν ως την κορυφή
συχνά να μας πηγαίνουν.
Ριγώ την ώρα της στιγμής
σαν βρίσκομαι κοντά σου.
Σαν επουράνιος Θεός
στης γης τα έγκατά σου.
Το νου μου αποπλανείς
κι όλη με ξεγυμνώνεις.
Υπάρχω εδώ για σένα
με πάθος μου δηλώνεις.
Φουρτούνα του Αιγαίου
μας δίνει το ρυθμό.
Χείμαρρος είναι τα λόγια
μες στο λογισμό.
Ψιθυριστά μονολογώ
στα χείλη τ' όνομά σου..
Ως το τέλος της ζωής
θα 'μαι μόνο δικιά σου.
Ποίηση:Μαρία Πεπικίδου
Σεβαστείτε τα πνευματικά δικαιώματα. 
Σας ευχαριστώ.

Poem by, toxotina73

Δευτέρα, 4 Μαρτίου 2013

Τρίτη 11 Φεβρουαρίου 2014

My return...

Το τελευταίο διάστημα έχω πιάσει τον εαυτό μου να τριγυρνά ξανά και ξανά στο blog μου, σε παλιές γειτονιές, σε παλιά στέκια. Μου αρέσει να διαβάζω ξανά και ξανά όλα εκείνα που κάποτε - κάπως μοιράστηκα εδώ μέσα με αγνώστους - κάποιοι από αυτούς κάποτε έγιναν γνωστοί. Έχω πολύ καιρό να γράψω. Ειδικά τα τρία τελευταία χρόνια σχεδόν καθόλου. Όχι από επιλογή. Ίσως να στέρεψαν οι ιδέες, μα όχι οι σκέψεις.
Όλο αυτό το διάστημα συνέβησαν πολλά στη ζωή μου. Ανακατατάξεις, αλλαγές, τροποποιήσεις και τόσα πολλά άλλα. Η ζωή, ελπίζω να τη γνωρίζετε, μου έδωσε και μου πήρε πολλά. Μου έδωσε κάτι που πάντα ήθελα (για την ακρίβεια δεν έφταναν τόσο ψηλά τα όνειρά μου), μου στέρησε μια συνήθεα πολλών χρόνων και πήρε από κοντά μου ένα πολύ αγαπημένο μου πρόσωπο. Έτσι δε γίνεται πάντα; Κάτι σε τροφοδοτεί με στιγμές ευτυχίας και κάτι άλλο σε κάνει να πενθείς λόγω κάποιας απώλειας, προσώπου ή και κατάστασης.
Θα μου πείς βέβαια πως ό,τι δε σε σκοτώνει, σε κάνει πιο δυνατό. Ναι, συμφωνώ, αλλά με ρώτησε κανείς αν θέλω να γίνω πιο δυνατή; Άλλωστε το αν και το πόσο είμαι δυνατή, το ξέρω μόνο εγώ. Θα μου πεις επίσης, ότι η ζωή μας δίνει και τις δυσκολίες ώστε να μπορούμε μέσα από αυτές να αναγνωρίζουμε την αξία των ευτυχισμένων στιγμών. Όπως και να έχει, εγώ έχω αλλάξει. Πολύ... μέσα μου... Δεν είμαι η ίδια πλέον. Η Υάδα ξαφνικά σαν να μεγάλωσε. Ή μάλλον, σαν να ωρίμασε απότομα. Όχι πως άλλαξα συνήθειες, απλώς κάθε μου κίνηση και ενέργεια φιλτράρεται τις περισσότερες φορές από πολλές σκέψεις. Μην πάει ο νους σας ότι πλέον δεν είμαι αυθόρμητη. Ίσως απλά να είμαι σε θέση να διακρίνω τί πραγματικά έχει σημασία και τί είναι λιγότερο σημαντικό.
Συζητούσα τις προάλλες με έναν φίλο από τα παλιά, με τον οποίο κάποια στιγμή είχαμε μοιραστεί σκέψεις οι οποίες είχαν αποτυπωθεί μέσα σε αυτό τον χώρο, λέγοντάς του ότι μου έχει λείψει να γράφω τα βράδια εδώ στο blog μου. Μου έχει λείψει η ανυπομονησία κάθε πρωί όταν ξυπνάω με λαχτάρα να βλέπω τα μηνύματα και τα σχόλια όσων διάβασαν αυτά που μοιράστηκα εδώ μαζί τους. Θυμάμαι πόσες φορές είχα ξενυχτήσει γράφοντας όσες σκέψεις είχα. Πολλές φορές αφορούσαν την καθημερινότητά μου και κάποιες άλλες ήταν απλά σκέψεις, ταξιδάκια του μυαλού και της ψυχής μου. Και ήταν τόσο ωραία!
Ίσως να ήρθε η στιγμή να επιστρέψω. Για λίγο, για πολύ... δε ξέρω ακόμη. Άλλωστε ήξερα από τότε ότι θα επιστρέψω και πάλι εδώ, σε αυτό το καταφύγιο που μπορώ με απλότητα και ειλικρίνεια να ξεδιπλώνω τις σκέψεις μου, να τις μοιράζομαι, να τσαλακώνομαι εγώ η ίδια, να γελάω, να κλαίω, να μελαγχολώ, να νοσταλγώ και να ονειρεύομαι.


Και είναι τόσο ωραία να επιστρέφω μια μέρα τόσο βροχερή όσο η σημερινή και επιτέλους χειμωνιάτικη...

Πέμπτη 6 Φεβρουαρίου 2014

Θα δεις… (ποίημα)

Θα δεις… (ποίημα)

(Ένα αγαπημένο μου, ανέκδοτο ποίημα του φίλου Αργύρη, τον οποίον ευχαριστώ για την τιμή που μου έκανε να το δημοσιεύσω…)
Θα δεις, περίμενε, θα δεις
δεν είναι δα θέμα σπουδής,
αργά και με βήμα σταθερό,
σύμμαχο έχω τον καιρό,
θα δείς, πως είμαι ικανός,
να γίνω κάποτε σοφός.
Τέκνο αγαπητό είμαι της Γαίας
και τα δεσμά μου έσπασε ο Προμηθέας,
γρήγορα θα γίνω θεομάχος,
των Ωκεανών θα βρω το βάθος,
Θ΄ αφήσω πατήματα στους πόλους
και θα πετάξω στ΄ ουρανού τους θόλους..
Του Οδυσσέα θα βρω την πονηριά,
του Ίκαρου θα βάλω τα φτερά,
δε θά ΄μαι στον αέρα άχυρο,
εμένα περιμένει το Άπειρο.
Θε να ξεφύγω με σοφίσματα,
τέχνης στη Γη θ΄ αφήσω κτίσματα.
Βήμα το βήμα θα τη βρω τη γνώση,
δεν με φοβίζει των θεών η τρώση,
στη Γη μου θα θεμελιώσω αξίες,
θα ταξιδέψω σε άλλους Γαλαξίες,
θα λύσω της ζωής το μυστικό,
δε θα μου μείνει τίποτα κρυφό,
θα δεις, περίμενε, θα δεις,
Δεν είναι δα θέμα σπουδής.
Στους εραστές της γνώσης…  Διζογλίδης Αργύρης (τηλ: 6977221020)

Αμαρτία

Αμαρτία

Κάλεσμα συμμετοχής στο Sea Bonds~547652-316-1(1).jpgΝα ο δράκος, το φίδι, ο δαίμονας
Να και το ακόντιο στραμμένο στο σώμα
με μίσος και οργή και βάρος ανείπωτο να πέφτει

Το πόδι πάνω στην κεφαλή
να τσαλαπατά το θηρίο που ματώνει,
που σπαράζει, που ξεψυχά

Τώρα που μια φλόγα αρκεί να ανασάνει το στήθος
με πόσα δάκρυα να γυρέψω έλεος
από το αγέρι,
από τη βροχή,
από το χώμα,
από τον ουρανό,
όταν  με μια εξομολόγηση
αποστείρωσα τη θάλασσα;

L.N.E

Τετάρτη 5 Φεβρουαρίου 2014

κίνηση.

κίνηση.

eyeΤρέχει με το ποδήλατοσε
έναν γλιστερ
ό δρόμο με το γκρίζο του να γυαλίζει καθώς εφάπτεται στα λάστιχα. κουνάει με νεύροτα πόδια κι έχει το ένα ακουστικό στα αυτί, γιατί αλλιώς δεν γίνεται να πάει πιο πέρα. Από τα αριστερά μια σειρά από δέντρα παράλληλη στη πορεία που διαγράφουν οι δυο ρόδες. Άλλα γυμνά και άλλα ακόμα ντυμένα. Θέλει να σταθεί να κοιτάξει μα αναγκάζεται και προσπερνάει ρίχνοντας στραβές κλεφτές ματιές. Έπειτα φωτεινοίκύκλοι. πίσω από τη δεντροσειρά γλιστρούν αυτοκίνητα και κυλούν στην αντίθετη κατεύθυνση πάντα παράλληλα.
ο αέρας χαιδεύει με πάθος τα μάγουλα και τις κορφές και τα δάχτυλα. Είναι που όταν τα ανθρωπάκια δεν έχουν τα αγγίγματα από εκείνους που επιθυμούν, τείνουν να τα επινοούν θυμωμένα. Και οι ρόδες του ποδηλάτου κάνουν κύκλους. Δυο περιοδικές ταυτόχρονες κινήσεις. Το βλέμμα σουζουμάρει στις ακτίνες που εξαφανίζονται και αναγεννιούνταιστη θολούρα. Το πλάνο αλλάζει. κοιτά στην πίσω ρόδα. Μακριά μαλλιά ανεμίζουν και το ποδήλατο χάνεται στο βάθος. Έπειτα από την άλλη οπτική γωνία, δείχνει ένα ζευγάρι μάτια σφιγμένα. Γυαλίζουν στο σκοτάδι. Η κάμερα αποτραβιέται μια στιγμή πριν κάνει την εμφάνισή του ένα δάκρυ.
Πάλι από τα πλάγια με θέα τις σκοτεινές πρασινάδες τραβάει προφίλ ώσπου η εικόνα θολώνει αργά – αργά μέχρι να σβήσει ολόκληρη..
(σαν άσκηση αισιοδοξίας χρωμάτισα και απομόνωσα τις λέξεις που μου δημιουργούν όμορφους συνειρμούς :) )