Το γλυκοχαραμα μιας καταδίκης...

Το γλυκοχαραμα μιας καταδίκης...

Οταν ανοιγα τα συρταρακια

κι εβγαιναν απο μεσα

μικρα μυρωδατα πουπουλα

ξεπεταρουδια μιας ελπιδας-

ρωγμη στη μαυρη μου μοιρα-

λιγο χαραμα...ελεγα... ν'αντικρυσω,

ενιωθα εντονα το σχοινι

πανω στο οποιο ισορροπουσα.

Κι επεσα τελικα.

Αναμενομενο!

Ημουν ανθρωπος κι οχι πουλι.

Ηταν ονειρο κι οχι προσωπο αφης ,

ηταν πλανη κι οχι η αληθεια.

ΗΣΟΥΝ ΤΟ ΧΑΟΣ ΚΙ ΟΧΙ ΤΟ ΔΙΧΤΥ.

Κι ολο ακουγα κραυγες να βγαινουν απο καπου

σιγουρη πως το τραγουδι του φοβου σου ηταν,

μα αγνοουσα πως ειχε και η  ψυχη μου

τη δικη της κραυγη,

προαγγελο καταδικης

στο δικο σου γλυκοχαραμα

.......

μακρια μου!

Μια...ηλιαχτιδα(μ'αλλον)

 
Το υστερνό μου φίλημα
στο μέτωπο σου πάρε
και άφησε με, αγάπη μου, δυο λόγια να σου πω
αλήθεια λές σαν όνειρο πως διάβηκε η ζωή μου
χωρίς κανένα ατέλειωτο και ξέμακρο σκοπό.

Μα αν η ελπίδα πέταξε σε μέρα ή σε νύχτα
εκεί με σκέπασε βουνό της δυστυχιάς μεγάλο
σου φαίνεται πως έχασα το πιο λίγο καλή μου
αφου η ζωή είναι όνειρο κρυμμένο μέσα σ' άλλο.

Στέκομαι σ' άγρια ακρογυαλιά που δέρνει το κύμα
κι άμμους χρυσούς στα χέρια μου σφιχτά σφιχτά κρατάω
τι λίγοι και πως φεύγουνε απ' τα κλειστά μου χέρια
ενώ εγώ σε δάκρυα ολόπικρα ξεσπάω.

Θεέ μου, είναι αδύνατο να σώσω μόνο έναν
απ' το κύμα που κυλά με θόρυβο μεγάλο;
Είναι όλα όσα βλέπουμε σ' αυτόν εδώ τον κόσμο
ένα όνειρο ατέλειωτο κρυμμένο μέσα σ' άλλο;


 

Αναρτήθηκε από agriomeli στις 12:27 π.μ.