Τι χάσαμε?
περνάνε οι
μέρες...οι ώρες τα λεπτά...και εμείς χαμένοι μοιάζουμε να είμαστε κάπου
σ'αυτό το σύμπαν...και οι καρδιές μας είναι πια πιο μπερδεμένες από
ποτέ...πιο χαμένες από ποτέ...και στο πρόσωπο μας έχει αποτυπωθεί ένα
ψεύτικο χαμόγελο...είναι που κρύψαμε την αλήθεια από όλους?Είναι που την
κρύψαμε και από μας τους ίδιους....και μοιάζουμε να έχουμε χάσει τον
ίδιο μας τον εαυτό...!Κάνει κοιλιά η παρέα τις τελευταίες μέρες....και
εμείς είμαστε σαν μαριονέτες...μα ποιός κουνάει τα σκοινιά μας...θέλω να
πάρω όση δύναμη μου έχει μείνει και να κόψω τα σκοινιά...να κόψω όλα τα
σκοινιά μου...να φτιάξω μια μικρή βαλίτσα...τόση δα...και να κλειστώ
σ'ένα μικρό σπιτάκι ανάμεσα σε πολλά δέντρα...να πίνω ζεστό καφέ μπροστά
από το αναμμένο τζάκι και να χαζεύω τη φωτιά...να κάνω σκέψεις με τον
καπνό...να χτίσω ένα νέο κόσμο...!
Κοιτάω τα μάτια μας...όλα τα μάτια που είναι γύρω μου έχουν μια
θλίψη...μια σκιά...είναι που όλοι μας κάνουμε συμβιβασμούς...είναι που
κανείς μας τελικά δεν κατάφερε να ακολουθήσει τη καρδιά του...απλά
κάναμε στην άκρη...ψέματα...λέξεις....αστεία...όλα πέφτουν πια στο
κενό...ξημερώνει και νυχτώνει...και εμείς εκεί...καθισμένοι σε μια
καφετέρια...πίνουμε καφέ...ακούμε μουσική...χαζεύουμε...ταξιδεύουμε ο
καθένας στο δικό του τοπίο...και καμιά φορά ξεφυτρώνει και κανένα
αληθινό χαμόγελο...και έπειτα πάλι σβήνει...!
Χάσαμε τη
μαγεία?Έγιναν όλα άχρωμα ξαφνικά...όλα γκρίζα...είναι που έπεσε ο
θάνατος δίπλα μας...και μετά από κάθε θάνατο ακολουθεί μια νεκρική
σιγή...μια ηρεμία...ένα τίποτα...ένα κενό...χάσαμε εμάς...τον ίδιο μας
τον εαυτό...γιατί λυγίσαμε γιατί κουραστήκαμε...γιατί κλείσαμε τα μάτια
της καρδιάς μας...και βλέπουμε μόνο με τα μάτια μας...μα την ουσία την
βλέπει μονάχα η καρδιά...έτσι μ'έμαθαν από μικρή όταν μου διάβαζαν τις
νύχτες το μικρό πρίγκιπα για να κοιμηθώ...και έπειτα έμαθα να εξημερώνω
και να εξημερώνομαι...ήμουν πότε η αλεπού και πότε ο πρίγκιπας...και
όταν πια απέκτησα και εγώ το τριαντάφυλλο μου δεν το έβαλα στη
γυάλα....όχι τα μισώ τα κλουβιά...το έβαλα μέσα στη καρδιά μου...και δεν
αναζητούσα για μέρες τη μοναδικότητα του....γιατί ήξερα από την αρχή τι
το έκανε μοναδικό στα μάτια μου...!
Αν η ψυχή μου είχε
μορφή σήμερα θα ταν ένα μικρό παιδάκι...καθισμένο στην άκρη του
δρόμου...με μάτια δακρυσμένα...με λερωμένο δέρμα...και ίσως να είχε και
μερικές γρατζουνιές...σαν αυτές που όλοι μας είχαμε στα παιδικά μας
πόδια όταν παίζαμε στις αλάνες της γειτονιάς μας...!Θα στεκόταν λοιπόν
εκεί και θα παρατηρούσε τους περαστικούς...θα έψαχνε να βρει κάτι μικρό
για να χαμογελάσει...για να πιστέψει...φταίω εγώ που τους άφησα όλους να
μου κουρσέψουν την ψυχή μου?Που σε όλους κάτι έδωσα και πήρα
ελάχιστα?Φταίω εγώ που δεν μπόρεσα ποτέ να γίνω σκληρή?Που ανέχομαι τα
ψέματα που μου σερβίρουν...και αντί να φεύγω μακριά τους στέκομαι εκεί
δίπλα τους ακόμα και κάνω υπομονή...φταίω εγώ που έμαθα πάντα να
συγχωρώ?
Έλεγε μια φίλη μου κάποτε...που και αυτή τώρα
είναι εκεί ψηλά στον ουρανό...πως είμαι ευαίσθητη...και το κρύβω καλά
πίσω από το χαμόγελο και το δυναμισμό μου...την κοιτούσα και
γελούσα...μα τώρα ξέρω πόσο δίκιο είχε...αυτή η φίλη μου έλεγε να
διαλέγω καλά όσους θα είναι γύρω μου..να τους ελέγχω συνέχεια...γιατί
φαίνεται ήξερε πως θα μαι αρκετές φορές το θύμα τους...όμως για μένα δεν
έχει σημασία αν θα είσαι θύμα...αν θα νομίσουν πως σε
ξεγέλασαν...σημασία έχει τα βράδια να κοιμάσαι και να μην στριφογυρνάς
στο κρεβάτι...να ξέρεις πως καμιά μέρα από όσες πέρασαν δεν πρόδωσες
κανέναν...δεν άφησες μόνο κάποιον που σε είχε ανάγκη...
Ίσως να άφησα πολλούς να με κουρσέψουν...ίσως να πόνεσα πολύ...ίσως όμως έτσι να γνώρισα και τι σημαίνει το ρήμα ζω...από μικρή δεν ήθελα να μεγαλώσω...ήθελα να είμαι πάντα ένα παιδί...και το κατάφερα ως τώρα...δεν άφησα το χρόνο να πειράξει τη καρδιά μου...συγχωρώ σαν μικρό παιδί...κάνω φίλους με την ίδια ευκολία που κάνει φίλους ένα παιδάκι στο δημοτικό...ίσως για κάποιους να είμαι το εύκολο θύμα...μα για μένα είμαι απλά άνθρωπος!Πάντα μετά το χειμώνα έρχεται η άνοιξη...και εγώ από την Παρασκευή απολαμβάνω την άνοιξη στη δική μου ζωή!
Ίσως να άφησα πολλούς να με κουρσέψουν...ίσως να πόνεσα πολύ...ίσως όμως έτσι να γνώρισα και τι σημαίνει το ρήμα ζω...από μικρή δεν ήθελα να μεγαλώσω...ήθελα να είμαι πάντα ένα παιδί...και το κατάφερα ως τώρα...δεν άφησα το χρόνο να πειράξει τη καρδιά μου...συγχωρώ σαν μικρό παιδί...κάνω φίλους με την ίδια ευκολία που κάνει φίλους ένα παιδάκι στο δημοτικό...ίσως για κάποιους να είμαι το εύκολο θύμα...μα για μένα είμαι απλά άνθρωπος!Πάντα μετά το χειμώνα έρχεται η άνοιξη...και εγώ από την Παρασκευή απολαμβάνω την άνοιξη στη δική μου ζωή!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου