Αλλάζουν όλα, τώρα που υπάρχεις.

Αλλάζουν όλα, τώρα που υπάρχεις.
Μαθαίνω να ζω τις ώρες της σιωπής σου, σαν φάντασμα.
Κάθε πρωί σε εισπνέω
και τη νύχτα, κόμπο, κόμπο σε βλέπω
να γλιστράς μέσα από το στόμα μου πάλι.

Μαθαίνω να ξαναγράφω με λέξεις επικίνδυνες.
- Έρωτας, ποθώ, έρχεσαι, απουσία όνειρο -
'Επειτα τις διαγράφω.

Προσθέτω εσένα, λιτό, στιβαρό, δικό μου.
Στεγνώνει πάλι η σιωπή...

Και εγώ μαθαίνω γρήγορα,
να σε περιμένω κάνοντας κύκλους,
μαθαίνω χωρίς φως,
μαθαίνω να σε νιώθω στριμωγμένο στη σκιά
και να με σπρώχνει εκεί, δυνατά, η δική μου επιθυμία.

- Φουσκώνεις μέσα μου.
Κι ανατρέπομαι.

Μαθαίνω να λείπεις.
Έπειτα σκορπίζομαι στο πάτωμα,
σε λυπημένους φθόγγους και
τρυφερά φωνήεντα.

Καμία δραπέτευση.
Ψιθυριστά...

Έπειτα ξυπνούν ξανά οι φόβοι.

Μαθαίνω να αντιστέκομαι μην ξυπνήσω ένα πρωί,
θεραπευμένη, κατάμονη, χώρια σου.

- Και νεκρή.

VENNIS

Αναρτήθηκε από VENNIS MAK στις 2:40 μ.μ. 

Καθημερινά περνούν τα χρόνια μας τα ακίνητα.
Κι αχόρταγες ερωτήσεις.
Πρόσωπο, έλεος, ρίγος.

- Ένας έρωτας, πες ένας έρωτας.
Και μια τύψη, πες τύψη.

Τώρα

Είσαι ο άντρας
Φωνή καμία.
Μονάχα λαχτάρα.

- Σκεπάζεις τον κόσμο μου.

Άγριος και τρυφερός, στη φωτιά
μας που σβήνει.

Έρωτας το λοιπόν
Κι ας μη το λες.

Έρχεται και φεύγει.
Αλλά δε γύρισε.

- Αλλά δε γύρισε...



VENNIS

βγαίνω διάφανη,

Με παίρνει ο έρωτάς σου απ' τις φλέβες
στο στόμα σου και με πίνει.
Σ' ένα δωμάτιο άδειο κρεβάτι Τρίτη βράδυ
και βγαίνω διάφανη,
δική σου 
και μόνη στο στρώμα.

Αφήνω πίσω τους φόβους σου
πατημένους 
με τα ρούχα και τις ημέρες
που έλειπες,
σωρό στο πάτωμα.

Σιωπηλά σ' αποδέχομαι,
σιωπηλά.

Πιότερο να μην σ' έχω
παρά να πουν πως μας νίκησαν.



VENNIS

- Έρχεται από μέσα.

 

 

 

Πίστεψέ με: δεν μας γυρεύει τίποτα έξω απο το φόβο.
Υπάρχει εκεί, σταθερός και γκρίζος.
Ελπίδα και πράξη πάνε πάντα μαζί, χέρι χέρι.
Έπειτα αρχίζει η επανάληψη.
Ηττημένοι εραστές, τα "εγώ" ποτάμια που κυλούν, λέξεις που ψαχουλεύουν χώρο.
Κι ο χρόνος, που κλέβει ζωή απ' την τσέπη μας.
Ο κόσμος τότε, χωρίζεται σ’ «εκείνους» σ’ «εμάς» και σε αυτά.

Σαν να λέω πως σε θέλω πολύ και η εικόνα σβήνει.
Μοιάζει με τον λεκέ της μούχλας στον τοίχο ο πόθος.

- Έρχεται από μέσα.











VENNIS

Εφτά ελπίδες.

Η μία επάνω στην άλλη.
Κι ο εαυτός μου με ρυτίδες,
εφτά κι αυτές.
Προσπαθείς να περιγράψεις την αιωνιότητα κι ένα βλέμμα.
Ίδια βήματα,
ίδιες γωνιές που παρατήσαμε τα όνειρα.

Αργότερα απο το ποτέ, δεν υπάρχει.
Ίσως και το πουθενά.

- Χαθήκαμε.





VENNIS Αναρτήθηκε από V